Driebanden
LILLE – Op het eerste Europees kampioenschap in Manisa (Turkije) stonden ze in de finale tegenover elkaar: Therese Klompenhouwer en Gerrie Geelen. ,,Het was veruit het mooiste kampioenschap dat we tot nu toe hebben gespeeld’’, vinden ze. ,,We speelden voor een volle zaal met vierhonderd toeschouwers.’’ Therese won, zoals ze alle drie de Europese kampioenschappen voor dames heeft gewonnen.
Vandaag staat ze weer in de halve finale tegen een landgenote: Karina Jetten. De Oostenrijkse Helga Mitterböck en de Belgische Danielle le Bruijn zijn de andere halve finalistes. Danielle le Bruijn, de Belgische kampioene in een finale met Jaimie Buelens, mag zeker als een outsider worden gezien.
Therese Klompenhouwer heeft nog altijd kansen, Gerrie Geelen, de andere Nederlandse favoriete op basis van haar verleden, is uitgeschakeld.
Vier vragen aan deze twee toonaangevende biljartsters:
1 Het eerste Europees kampioenschap was in 2005, hoe zag het driebanden voor dames er voor die tijd uit?
Gerrie: ,,We speelden voor het Nederlands kampioenschap, maar al langer in het vrij spel. En we hadden Grand Prix toernooien, maar veel stelde het verder niet voor. Verder speelde ik ook wel eens mee in de BWA toernooien. Het is voor ons dames pas echt begonnen met het Europees kampioenschap in Manisa.’’
Therese: ,,Ik begon toen eigenlijk pas met wedstrijden spelen en heb me via de bondslessen ontwikkeld. Voor die tijd speelde ik in ons biljart-café in Nijkerk op mijn achtste jaar soms al een partijtje met mijn broer.’’
2 Hoe heeft het damesbiljarten zich ontwikkeld sinds dat EK in Manisa?
Therese: ,,Het staat stil, of gaat zelfs achteruit, vind ik. Ze kunnen geen organistoren meer vinden voor een wereldkampioenschap, dat is een slechte zaak. Daarom was het geweldig dat we een paar weken geleden met andere wereldtoppers de USB Open in New York konden spelen.’’
Gerrie: ,,De ontwikkeling is ook sportief gezien niet spectaculair geweest. De belangrijkste reden is dat vrouwen op een zeker moment trouwen, kinderen krijgen en stoppen met biljarten. Zo zijn er al veel talenten verdwenen. Ik heb zelf ook veel minder tijd om te trainen.’’
Therese: ,,Zoals ik zijn er niet veel dames: ik ben professional, ik kan biljarten vanaf het moment dat ik opsta en hoef verder nergens anders aan te denken. Dat is de reden dat mijn gemiddelde omhoog is geschoten, maar veel dames hebben werk, een gezin of gaan naar school. Dan is het moeilijk te combineren met biljarten op niveau.’’
3 Jullie klagen vaak over het systeem dat wordt gespeeld in toernooien zoals dit Europees kampioenschap.
Gerrie: ,,De sterke speelsters worden benadeeld door het systeem met korte setjes. Zo zal het ook hier in dit Europees kampioenschap zijn. Je bent kwetsbaar, omdat de partijen zo kort zijn. We zouden graag willen dat er op zijn minst naar drie gewonnen sets wordt gespeeld.’’
Therese: ,,We spelen nu naar twee gewonnen setjes van elf caramboles. Daardoor word ik, maar ook andere sterke speelsters, geremd in de ontwikkeling. Het is best moeilijk, dat weet ik, om een goed systeem te bedenken. Want we zijn misschien maar met vijftien sterke speelsters in de wereld. Het spelsysteem is daaraan aangepast. Er is ooit in Sivas een wereldkampioenschap gespeeld waarin Suwa Park en Karina Jetten de halve finale speelden, toen nog volgens best of five systeem. De partij duurde vier en half uur. Daarna hebben ze van de CEB gezegd: we gaan het anders doen, korte setjes, twee gewonnen sets en een beurtenlimiet van 25.’’
4 Wat moet er gebeuren om het damesbiljarten een sportieve en organisatorische injectie te geven?
Gerrie: ,,We moeten meer toernooien kunnen spelen, het liefst om de twee jaar een wereldkampioenschap, zodat we sterker worden van partijen die we tegen andere speelsters, bijvoorbeeld uit Japan, Korea en Amerika spelen. En toernooien, zoals een Europees kampioenschap, waar meer publiciteit aan wordt gegeven en waar plaats is voor meer toeschouwers ’’
Therese: ,,Ik wil ook voor een wereldtitel spelen, maar we moten nu al tevreden zijn met een Europees kampioenschap zoals dat hier in Lille wordt gespeeld. Het is tenminste nog iets, ik vind de zaal best goed. Twee jaar geleden speelden we een Europees in Odense op een zolder. Maar of er toekomst is voor het dames driebanden? Ik hoop het wel, want als het zich zo verder ontwikkelt, zal het dan over vijf jaar nog wel bestaan?’’