Driebanden
OOSTERHOUT – Dick Jaspers was net gefinisht, hij keek eens naar het scorebord (40-6 in 14) en glunderde: ,,Mooi toch, de kortste partij.'' En ook de hoogste serie, Dick, zei Erik van Woerkom, de scheidsrechter uit Oosterhout die nu al twee dagen rond de tafel speelt als Jaspers speelt.
,,En elke keer speelt hij fantastische series: gisteren twee van tien, waarvan de tweede perfect was door de posities. En nu die zeventien, da's genieten'', zei de referee van dienst.
Dick Jaspers analyseerde zijn partij in alle rust: ,,Het moet ook een beetje lopen hè, in zo'n serie. Want stel dat er elke keer een bal aan de band komt te liggen. Driebanden is een spel van detail. Je hebt niks te zeggen als je goeie ballen laat liggen. Maar je moet scoren als het kan en de positie zoeken. Dan kun je mooie gemiddeldes spelen, maar alleen als het perfecte gevoel en de vorm er zijn.''
De nationale kampioen overvleugelde in elk geval in deze ronde zijn grootste concurrenten: Raimond Burgman en Jean Paul de Bruijn, die een mindere partij speelden.
Wim van Cromvoirt was de best van de rest met een onverwachte overwinning op Martien van der Stoel. De 63-jarige Waalwijker genoot er intens van en schitterde na afloop ook met verhalen van vroeger jaren.
,,Mijn mooiste herinnering'', vertelde hij, ,,was het Nederlands kampioenschap ereklasse in het Van der Valk hotel in Gilze-Rijen in 1980. Ik speelde de finale tegen Jan Doggen en moest winnen om kampioen van Nederland te worden. Het waren de gouden tijden van het biljarten. De zaal zat tot de laatste stoel gevuld en was ver van tevoren uitverkocht. Voetballers uit Waalwijk kwamen naar de finale kijken in plaats van te spelen voor hun club.''
,,Rini van Bracht'', vervolgt hij, ,,net als ik een Waalwijker, was een van de kanshebbers. Maar van de 200 supporters uit Waalwijk waren er 190 voor mij en tien voor hem.''
,,Ik speel die finale uit tegen Jan Doggen en hij moet er drie in de nabeurt. Hij speelt de eerste maar net uit de klos, de tweede ook en maakt ook de derde. Dus ben ik afhankelijk van Christ van der Smissen tegen Rini van Bracht op de andere tafel. En omdat Van Bracht al kansloos was – die werd vijfde – liet hij Christ winnen, zodat ik geen kampioen was.''
Rini van Bracht is al lang van het toneel verdwenen, Wimpie van Cromvoirt nog niet. En hij haalt soms nog hoge pieken, zoals in zijn partij tegen Martien van der Spoel. Het duurde vijftien beurten voordat het duel op gang was (12-10), daarna demarreerde de routinier met zeven in de 15e beurt en acht in de 21e beurt: 40-20 in 26.
Jean van Erp staat nog niet helemaal op scherp, maar blinkt uit door degelijkheid en wordt een gevaarlijke outsider, zo liet hij zien tegen Herman Slikker, die hij na een snelle start (24-12 in 10) versloeg met 40-27 in 28 beurten.
Glenn Hofman besliste het gevecht met Bert van Manen in de slotbeurten, toen het op een stand van 35-34 nog twee kanten op kon. Bert van Manen had de stand in balans gebracht met een serie van zes, maar miste een kostbaar driehoekje. ,,Dat niet zo gemakkelijk lag als het eruit zag'', verklaarde hij later.
De Hagenaar bleef koelbloedig in zijn eindrush en finishte in de 32e beurt: 40-35.
,,Ik kan er mee leven, want Glenn is een klasbak'', roemde Bert van Manen, die na een vroege uitschakeling als reserve op knappe wijze twee ronden overleefde, zijn jonge tegenstander.
De uitslagen:
Adrie Demming-Dick Jaspers 6-40 in 14.
Jean van Erp-Herman Slikker 40-27 in 28
Wim van Cromvoirt-Martien van der Spoel 40-20 in 26
Bert van Manen-Glenn Hofman 35-40 in 32.