Logonieuwstvcommunitystore

Game IconDriebanden

Efler had die partij moeten winnen

01/22/2018

Published by bert van manen

commentlinktwitterfacebook
thumbnail
© © Kozoom

Winnen of verliezen: het hangt vaak af van een paar beslissingen, een beetje fortuin, kleine details. Een enkele keer kan zelfs alles afhangen van één punt en één millimeter.  Zoals in de partij tussen Jaspers en Efler.  Efler had een renversé langs de lange band. Hij raakte 'm perfect, geel-lang-kort-lang en zijn bal leek op weg naar de rode.  Hij miste de rode op een haar, op de heenweg, en nog eens op een haar, op de terugweg. De speelbal liep iets af, op deze manier kon ie eigenlijk nooit mis. Je hoorde de oeh's en ahh's uit het publiek, meest biljarters. Iedereen wist: deze had het moeten doen. Maar de arbiter kon 'm niet tellen, en Efler verloor de wedstrijd.    

We hebben het uiteraard niet over de 40 in 4 van gisteren. Daar was Efler nooit in de buurt van een matchbal. De afloper op matchpunt, de "onmogelijke" misser stamt uit 1997, en de World Cup in Antalya.  Sánchez speelde de halve finale tegen Blomdahl, en Efler de halve finale tegen Jaspers.  De twee partijen waren niet te vergelijken. Dani en Torbjörn scoorden er lustig op los (2-0 voor Dani na sets in 4 en 6 beurten), daarna was het een en al Torbjörn en de Zweed won 3-2.  Andreas en  Dick konden geen serietje gemaakt krijgen, en hun wedstrijd verzandde in een partijtje verdedigen. Dick eindigde met een moyenne van 1.072! Ook topspelers moeten wel eens genoegen nemen met 1 moyenne, maar over 55 beurten? Dat zie je toch niet vaak, in een World Cup.  

Andreas moest er nog één:  14-13 in de vijfde set, toen die bal afliep. Hoe machteloos kun je zijn? Hij nam de goede beslissing, raakte de bal perfect. Biljarten is zo wreed.   

Twintig jaar later staan ze weer tegenover elkaar. Een halve finale in een World Cup is natuurlijk niet niks, maar deze dag bleek nog meer historisch gewicht te hebben. Jaspers scoorde achtereenvolgens  5-11-2-22, en dat was opnieuw een sprong voorwaarts, te vergelijken met die van Bob Beamon in 1968. Merckx deed dat in 2011, met zijn al even opzienbarende 50 in 6. Het oude wereldrecord naar 40 punten stond op 6 beurten, op naam van Caudron (twee keer), Zanetti, Haeng Jik Kim en Jaspers.   

Ik ken Dick nu een jaar of 35, en soms weet je gewoon niet meer welke superlatieven je moet gebruiken om te beschrijven hoe goed hij is in zijn vak. Ik zeg maar weer eens wat iedereen eigenlijk al weet:  40 in 4 kun je niet maken op talent alleen. Daar gaan duizenden uren aan hard werk achter schuil, en een portie karakter.   

Zoals sommigen wellicht al weten, erkent de UMB sinds kort 19 verschillende wereldrecords in diverse categorieën. Ze zijn te vinden op de UMB website. "Beste toernooimoyenne tot 60 punten", of "Hoogste partijmoyenne in het Scotch Double format" spreken misschien niet zo tot de verbeelding. Maar er zijn drie records die iedere biljarter kent: de kortste partij tot 40 en tot 50 punten, en de hoogste serie. De topspelers kunnen hun borst natmaken, als ze één van die records nog willen verbeteren.   

50 in 6 (2011, Eddy Merckx). Stel dat je één monsterserie maakt, van een stuk of 26. Stel dat je maar één keer een aanvangsstoot mist. Dan moet je in de overgebleven drie beurten nog altijd ACHT moyenne spelen. En vergeet niet, dat partijen tot 50 steeds minder gespeeld worden. Alleen in de NIDM in België zou er nog 50 in 5 gemaakt kunnen worden. Maar ik zie het zo 1,2,3 niet gebeuren.  

40 in 4 (2018, Dick Jaspers). Wil je dat record van hem afpakken, dan moet je dus in drie beurten uit. Het spijt me, maar dat is moeilijker dan je neus aanraken met je elleboog.   

De hoogste serie is 28 (Komori 1993, Ceulemans 1998, Forthomme 2012, Caudron 2013). Waarom is het zo moeilijk om die 29e te maken? Omdat de speler die de eerste 25 punten maakte, nu niet meer aan tafel staat. Dat was een ontspannen  biljarter, met werkende automatismen, vol vertrouwen en lef. De vent die er nu staat denkt na over Het Record. Rust heeft ie niet meer: de adrenaline giert door zijn lichaam, zijn hart gaat tekeer en zijn keu weegt een kilo. Hij is één bonk twijfel. Zoals hij er nu bij staat, kan hij ALLES missen.     

Deze wereldrecords, daar moeten we het misschien wel een aantal jaren mee doen. De 28 is denk ik de eerste die er nu aan gaat. 50 in 5 of 40 in 3, ik weet niet eens of ik dat nog wel meemaak. En over "meemaken" gesproken:  nog even het volgende. We hebben die 40 in 4 niet kunnen zien, en daar hebben we aardig de pest over in. Ik spreek denk ik wel namens 25 miljoen biljartfans op vier werelddelen als ik zeg dat camera's gewoon verplicht moeten worden in de Bundesliga. Kom op, Billiardfreunde! Maak ons glücklich. We hebben die 50 in 6 gemist. Nu ook weer de 40 in 4. Het is 2018, camera's kosten een drol, en als Dick er 29 maakt in Magdeburg wil ik erbij zijn.  

 

Comments