Driebanden
Maak een lijstje met spelers die bekend staan om hoge series, en de naam van Tayfun Tasdemir staat er vast op. Zijn positiespel is een lust voor het oog: de tweede bal wordt slim en met zorg naar de kansrijke zones gedirigeerd. Regelmatig levert één enkele goede kans hem een serie van acht op, waar de meesten van ons al blij waren geweest met een drietje.
Eerder dit jaar vertelde Torbjörn me over een invitatietoernooi in de club van TT in Istanbul, waaraan hij had meegedaan. "We speelden tot 100 punten, dus een ideaal format als je hoge series wilt zien. Als Tayfun de ballen in positie heeft, dan maakt hij er maar zelden twee of drie. Wéér een elf. Wéér een dertien. Hij weet soms van geen ophouden."
Het hoeft geen betoog dat Tasdemir met evenveel respect spreekt over het spel van de Zweed, die zoveel deuren heeft geopend voor de rest van de wereld. TB won overigens dat toernooi, in Istanbul.
Vorige week, in de finale van de Europa Cup voor clubteams, liet Tayfun weer eens zien hoe beslissend zijn series kunnen zijn. Hij speelde tegen Palazon, stond na 14 beurten 22-28 achter, maar maakte het uit met 18! Je kunt die partij terugzien op Kozoom, hij staat in het archief. Wie is het met me eens, dat het laatste punt een zwijntje was?
Ik heb uit de losse pols drie categorieën bedacht, voor "series in de laatste beurt". Zoals uit het overzichtje wel blijkt, is de eerste de moeilijkste: de complete gelijkmakende beurt. De 15 die Nelin recentelijk maakte, is de hoogste die ik in mijn bestand heb. Misschien heeft er ooit iemand gelijkgemaakt met 16 of meer, en het is aan mijn aandacht ontsnapt? Ik kan helaas niet garanderen dat al mijn lijstjes compleet zijn.
De series worden al wat hoger in de tweede categorie: de incomplete gelijkmakende beurt. Caudron en Philipoom schreven stukjes geschiedenis door er 18 te maken terwijl ze er 19 nodig hadden. Het doet je bijna pijn aan de ogen. En verplaats je eens in John Tijssens. Je verslaat een geduchte tegenstander met 50 - 26, gaat tevreden zitten, zo, klaar. Een kwartiertje later hoor je de arbiter zeggen: "En nog drie..."
De derde categorie is de winnende serie, en daar vinden we een heel recente wereldprestatie. In de Ho Chi Minh World Cup explodeerde het natuurtalent Nikos Polychronopoulos met een slotserie van 22, in zijn kwartfinale tegen Daniel Sanchez. De Spanjaard stond na 10 beurten voor met 26-18, maar Nikos deed alles goed en haalde de eindstreep zonder te missen. Daniel maakte er nog 4 in de nabeurt, speelde in de hele partij eigenlijk geen enkel slecht punt, maar verloor wel: 40-30 in 11. Deze match is ook te bekijken via het Kozoom archief, en dat is zeer de moeite waard.
De meest schokkende slotserie in de geschiedenis van het driebanden was "maar" een 15, gemaakt op een perfect moment. In de halve finale van het UMB wereldkampioenschap van 1986 in Las Vegas speelde Raymond Ceulemans tegen Avelino Rico. Ceulemans noteerde tot dan toe 1.807 gemiddeld, en dat was zelfs voor hem uitzonderlijk hoog. De Spanjaard had de groepsfase overleefd met een algemeen moyenne van 0.937. Geen probleem dus voor de Belg, zo leek het. Hij leidde met 48-35, toen Rico zijn fameuze serie van 15 produceerde. Geen nabeurt voor Ceulemans, en de biljartwereld was in shock.
Zoiets gebeurt één keer? Rico gaat in de finale tegen Blomdahl gewoon over de knie? Niet dus. De underdog verslaat TB met 50-46 in 43 beurten, en hij is de wereldkampioen van 1986.
Terugkomend op Ceulemans: is het niet uniek en onvoorstelbaar dat hij op deze lijst staat met een serie uit 1966 en een serie uit 2014? In welke sport is zoiets mogelijk?
En dan dit: als ik schrijf over "heldendaden in de laatste beurt", dan komt deze anecdote vamzelf bovendrijven:
Rond 1990 was het, en een clubgenoot van me had een tegenstander van ongeveer dezelfde sterkte. Ze waren allebei ongeveer 0.350 waard, en moesten er 17 maken. Er werd nogal verdedigd, maar ook geketst, gevloekt, van toppen gewisseld en in diepe wanhoop naar het plafond gekeken. Het was een lijdensweg. Twee uur en dertig minuten, vier arbiters en 77 beurten later maakte de bezoekende speler zijn laatste punt, en het Heelal haalde opgelucht adem. Mijn clubgenoot had met 17-9 verloren, en 0.116 gespeeld. Maar hij had nog wel de gelijkmakende beurt. En maakte er 8.
Als je ooit iemand hoort beweren dat hij dat spelletje van ons begrijpt, dan moet je hem DIT verhaal maar eens vertellen.