Driebanden
ANTWERPEN – Het is niet zijn meest favoriete terrein, een WK in Europa of waar dan ook, geeft hij direct toe. En eigenlijk heeft Pedro Piedrabuena (42, uit San Diego Californië) nooit echt kunnen schitteren op het mondiale podium. Hij is een fenomeen in eigen land, met zes Amerikaanse titels, huidig Pan-Amerikaans kampioen en winnaar van het Carom Cafe toernooi in New York in een zinderende finale tegen Torbjörn Blomdahl.
Maar na twee optredens op het WK in Antwerpen staat hij weer al met twee voeten op de grond. De Duitser Christian Rudolph versloeg hem in de eerste poule-wedstrijid met 40-30 in 29 beurten. De Koreaan Sung-Won Choi zorgde voor de definitieve uitschakeling op de tweede dag: 40-29 in 25 beurten. De Amerikaan kon niet in de schaduw staan van wat de Colombianen Salazar en Catano lieten zien op de eerste dag van het toernooi.
Pedro Piedrabuena koestert zijn overwinningen tegen Europese topspelers. ,,Toen ik in New York van Blomdahl won, huilde ik al voordat ik de laatste carambole had gemaakt.’’ Hij beseft niettemin ook hoe moeilijk, bijna onmogelijk zelfs, het is voor Amerikanen om een hoofdrol te spelen in het circuit.
Niet voor niets is Adolfo Suarez uit Peru in 1961 de laatste Zuid-Amerikaanse winnaar van de wereldtitel in Amsterdam met een gemiddelde van 0.997. Het was één jaar voordat de regeerperiode van Raymond Ceulemans (7e in Amsterdam met 0.887) zich aankondigde.
,,Het grote probleem voor de Amerikanen op een WK is, dat we lang moeten reizen, starten met een jetlag en in een poule van drie een heel kleine kans hebben om te overleven. Het zou beter zijn met groepen van vier te spelen, waarvan de beste twee overgaan, dan hebben spelers meer kansen.’’
Piedrabuena, geboren in Montevideo, Uruguay, verblijft in deze dagen van het WK thuis bij Frédéric Caudron in Westmalle. Zijn laatste WK was in Sluiskil in 2009, zijn eerste in Luxemburg in 2001. Zijn beste resultaat in een World Cup: tweede in Barendrecht. Zijn mooiste overwinning: tegen Blomdahl in New York. ,,Dat was heel emotioneel voor mij, winnen van de nummer één van de wereld.’’
Pedro Piedrabuena is gehuwd, heeft een dochter van acht en is eigenaar van een biljartcentrum in San Diego met twintig tafels. ,,Ik ben geboren in Montevideo en groeide op in een gezin met drie broers en een zus. Mijn vader, Carlos, speelde biljart in één van de 30 biljartclubs in Uruguay.’’
Op zijn zestiende verhuisde Pedro naar Buenos Aires, Argentinië, waar hij bij zijn zus ging wonen. ,,Ik wilde graag reizen en kreeg die mogelijkheid.’’ Daarna, op zijn 22e, ging hij in New York wonen en in 2005 vestigde hij zich in San Diego.
,,Daar heb ik in een druk leven in de zaak.’’ Hij traint vaak niet meer dan drie, vier keer per week en reist wat toernooien af. ,,De World Cups, ver van huis, zijn voor ons niet te betalen. Daarom missen wij vooral de ervaring van de topspelers in de wereld.’’
,,Wij hebben geen sponsors bij de Amerikaanse bond, de spelers brengen het geld op. Met zeshonderd leden betalen we 50 dollar per jaar. De USBA (Amerikaanse bond) heeft daardoor niet het geld om ons naar toernooien te laten reizen. Alleen voor een WK en de Pan-Amerikaanse kampioenschappen krijgen we een vergoeding.’’
Het is niet de enige reden, geeft hij toe, dat spelers als Blomdahl, Caudron, Zanetti en Jaspers veel meer potentie hebben. ,,Zij hebben in de eerste plaats meer talent, daarnaast meer ervaring, kennis en hebben de kansen benut om zich te ontwikkelen. Ik heb bewondering voor die spelers, maar als ze in een toernooi tegenkom, speel ik gewoon mijn eigen spel, niet geobsedeerd door spelers van wereldklasse in onze sport.’’