Driebanden
VIERSEN – Voor de tweede keer op rij en met dezelfde overmacht in de finale zijn de Belgen Eddy Merckx en Frédérick Caudron wereldkampioen landenteams geworden. Het sterkste land ter wereld in het driebanden haalde de titel in de eindstrijd tegen Duitsland.
Frédéric Caudron haalde in de laatste partij het goud binnen voor de natie die grootmeesters heeft voortgebracht zoals Raymond Ceulemans, Rene Vingerhoedt, Ludo Dielis en nu al jaren glorieert met een nieuwe generatie van topspelers: die van Eddy Merckx en Frédéric Caudron.
Het koningskoppel in deze discipline vervulde in de prachtige Stadthalle van Viersen, waar een fantastische sfeer heerste, om beurten en soms ook samen in één ronde een hoofdrol. Eddy Merckx had de beste start, Frédéric Caudron de betere eindsprint.
De Belgen werd maar één keer het vuur na aan de schenen gelegd, in de kwartfinale tegen het Nederland van Dick Jaspers en Raimond Burgman. Eddy Merckx had er een sterk staaltje van mentale veerkracht voor nodig om Dick Jaspers te verslaan en zijn team na de gelijke stand bij Caudron-Burgman aan de zege te helpen.
De Brabanconne klonk voor de tweede keer, nadat de Belgen jarenlang naast de hoofdprijs hadden gegrepen in het tijdperk dat Zweden, Duitsland en Turkije heersten. De Duitsers wonnen de titel al vier keer eerder, waarvan alle keren met Christian Rudolph en alleen in 2002 met Martin Horn als kopman.
De eindzege van de twee meest gelouterde Belgische spelers is des te opmerkelijk, omdat ze in eigen land tijdens het Belgisch kampioenschap niet de finale haalden. Roland Forthomme werd kampioen, Eddy Leppens tweede. Caudron en Merckx werden uitgeschakeld in de halve finale.
Het versterkt nog maar eens wat in België vaak wordt gezegd: we hebben zo veel sterke spelers dat het soms moeilijker is om Belgisch kampioen te worden dan wereldkampioen.
Wat niet wegneemt dat Eddy Merckx en Frédéric Caudron het meest indrukwekkende palmares bijeen hebben gespeeld en over een heel jaar ook veruit de beste spelers van hun land zijn.
Eddy Merckx schitterde vooral in de eerste ronden van het toernooi tegen Julian Morales (30-1) en Dick Jaspers, die hij na een uiterste krachtsinspanning in de laatste beurten van de winst afhield.
Frédéric Caudron had – als tweede man – een eindrush waartegen zijn tegenstanders niet bestand waren. Jung Han Heo, de Koreaan, werd in de halve finale met 40-10 verslagen in 13 beurten. En Christian Rudolph in de finale met 40-30, waardoor Merckx op 32-31 achter tegen Martin Horn zijn wedstrijd niet hoefde uit te spelen.
De sterkte van de Belgen is de homogeniteit van het team: met de twee spelers van wereldklasse is het land sterker dan alle concurrenten. Op het podium stonden verder de Duitsers als winnaar van het zilver en de Koreanen en Turken als winnaars van brons.
De Duitsers hadden in Martin Horn een superieur spelende kopman, maar met Rudolph een te zwakke tweede man om België te bedreigen. Bij de Koreanen was Jung Han Heo, die al lang met een vormcrisis worstelt, niet in grootse vorm en de Turken verspeelden de finaleplaats, omdat Tasdemir zijn niveau van de Agipi voorronden niet haalde en Murat Naci Coklu het alleen niet kon redden voor zijn land.
Daardoor waren de Belgen, hartstochtelijk gesteund door de aanhang op de tribunes, op de slotdag opnieuw de showmasters op het WK-gala.
De eindstand (matchpunten en gemiddelde per team):’
1 België, 10-1.640
2 Duitsland, 8-1.371
3 Zuid Korea 6-1.397
3 Turkije, 6-1.580
5 Spanje, 4-1.313
6 Nederland, 4-1.571
7 Oostenrijk, 3-1.151
8 Denemarken, 3-1.304
Het individuele klassement (wedstrijden, matchpunten, gemiddelde):
1 Martin Horn, 5-10-1.622
2 Frédéric Caudron, 5-9-1.607
3 Murat Naci Coklu, 4-8-1.623
4 Eddy Merckx, 5-8-1.681
5 Dani Sánchez, 3-6-1.573
6 Arnim Kahofer, 3-6-1.573
7 Kyung-Roul Kim, 4-6-1.459
8 Jung Han Heo, 4-6-1.341
9 Raimond Burgman, 3-5-1.265
10 Barry van Beers, 2-4-1.200
Torbjörn Blomdahl haalde het hoogste gemiddelde (2.217), maar speelde slechts twee wedstrijden, waarvan hij er één verloor.
Dick Jaspers eindigde over drie partijen met 2.085.