Driebanden
OOSTERHOUT – Het is geen toeval natuurlijk dat Nederland op het wereldkampioenschap driebanden voor dames (van 21 tot en met 23 november in Japan) drie van de zestien speelsters afvaardigt. De KNBB (biljartbond) verkeert in de gelukkige omstandigheid dat niet alleen Therese Klompenhouwer, de absolute favoriet, maar ook Karina Jetten en Monique van Hamond en voorheen ook Gerrie Geelen al jaren het damesbiljarten op een relatief hoog niveau zetten.
Het verhaal over het NK, over Therese als uithangbord, nieuwe talenten en een legende uit de vorige eeuw. ,,Biljartende dames roken geen sigaren meer.''
O ja, geen twijfel mogelijk: als het om het NK in Oosterhout gaat, dan stak Therese Klompenhouwer er weer ver bovenuit. Dat liet ze dit weekend met veel machtsvertoon zien, onder meer met een wereldpartij (voor dames) met 30 punten in 14 beurten: 2.142 gemiddeld. Ze ging er in de finale tegen Karina Jetten nog eens imponerend overheen met 30 punten in 13 beurten: 2.307 gemiddeld.
Dat staat op zijn zachtst gezegd wel aardig op het palmares van Neerland's beste speelster die van mondiale klasse is en op het WK in Tokyo, Japan jaagt op de titel die nog ontbreekt op haar erelijst.
Maar Nederland is behalve kwalitatief uitzonderlijk sterk ook het land waar het NK (het nationaal kampioenschap) wordt gespeeld met zestien speelsters, van wie acht speelsters zich nog moeten plaatsen in voorwedstrijden. Wij (van Kozoom) kregen veel mailtjes en facebook berichtjes in de afgelopen dagen uit biljartlanden als België, Duitsland, Zuid Korea en zelfs Zuid Amerika.
De teneur was bijna altijd: ,,Wij zijn jaloers op Nederland, dat zo veel biljartende dames heeft, zo'n mooi NK en een paar geweldige speelsters.''
Is Nederland altijd een land van biljartende dames geweest?
Cees Sprangers, biljartjournalist en wandelende encyclopedie op biljartgebied, schreef een verhaal in één van zijn boeken over Lies Schrier, een speelster uit het Zeeuwse Domburg, die leefde van 1887 tot 1962 en uitblonk in verschillende spelsoorten.
Cees Sprangers: ,,Ze speelde vrij spel ongeveer 15.00 op de matchtafel en kader rond de 10.00 gemiddeld. Dat was uitzonderlijk in die tijd, zeker voor een vrouw.
Lies Schrier viel op door haar gedrag in de mannenwereld van toen. Ze kleedde zich als een man en rookte sigaren. In het Domburg uit die jaren ging het verhaal dat Lies misschien wel een man in vrouwenkleren was (zoals ook werd beweerd van de vroegere atlete Foekje Dillema), ook al is dat bewijs nooit geleverd.
Biljartende dames die sigaren roken zie je al lang niet meer. De nieuwe lichting, nog ver in de schaduw van Therese Klompenhouwer, heeft een andere uitstraling.
Loes van Dansik uit Lisse bijvoorbeeld, die zich graag wil gaan verbeteren en les gaat nemen van Raimond Burgman.
Charissa Timmermans uit Warmenhuizen, die al blijk geeft van een prachtige stijl.
Sharon van Dijk uit Vught, voormalig turnster, die zich nu helemaal op driebanden gooit en zelfs naar de World Cup in Hurghada gaat om ervaring op te doen.
Het zijn nog maar kleine parels aan de kroon van het Nederlandse dames driebanden, maar ze laten wel zien dat er een nieuwe lichting op komt is.
De vonken (in moyennes) springen er nog niet vanaf, de ambitie wel.
En het publiek loopt er warm voor: het heeft sympathie voor deze dames die de cultuur van de mannensport doorbreken.
Cees Sprangers kan zo uitrekenen dat de gemiddeldes op het NK van dit jaar weer zijn gestegen ten opzichte van vorig jaar. ,,De belangstelling voor de voorwedstrijden was ook groot: de bond heeft zo'n 25, 30 inschrijvingen gekregen voor acht plaatsen.''
De bond wil nog verdere doorstroming stimuleren. Wedstrijdleider Henny Wezenbeek vertelde dit weekend in Oosterhout: ,,We gaan afwijken van het systeem dat de beste acht van het kampioenschap worden geplaatst voor het NK van vorig jaar. Dat aantal wordt teruggebracht naar de beste vier, zodat er volgend jaar nog meer kansen zijn voor speelsters om zich te plaatsen.''
Wat tenslotte nog mag worden gezegd: de zestien dames van het NK konden op zondagavond terugkijken op een geweldig toernooi en te gast waren bij een prachtige organisatie. De beelden van gezamenlijke maaltijden en een prachtige entourage zijn veelzeggend: De Eekhoorn verdient alle hulde.