Driebanden
Deze dagen vieren we een trieste verjaardag. Het Corona-virus is al een jaar onder ons. De bedreiging van de gezondheid en het leven heeft ons twaalf maanden geleden overvallen en hangt aan ons als een blok aan het been, dat gewoon niet kan worden afgeschud. Op alle gebieden van het openbare en particuliere leven heeft de Corona pandemie sporen nagelaten en zelfs wanneer er een licht aan het eind van de tunnel flikkert door lockdown en ontwikkelde vaccins, overheersen de hold-out slogans de dagelijkse routine.
Voor het grootste deel zijn de mensen redelijk en aanvaarden zij de beperkingen in hun persoonlijk leven, hun werk, hun vrije tijd en alle andere leuke dingen die bij het leven horen. Maar hoe lang zal dat nog duren? En wordt het niet eens tijd om de mensen 'visioenen' te geven van een post COVID-9 tijdperk?
Degenen die de 12 Corona maanden in stilte nota hebben genomen van de gedwongen pauzes, moeten nu langzaam uit hun defensieve modus komen en luidkeels roepen: 'Hallo, wij zijn er nog!'
Het is stil geworden bij de UMB, de CEB en de DBU. Wat je hoort zijn de eeuwige uitspraken: 'Wij volgen de aanbevelingen van de WHO'. 'Wij volgen slechts de regels die ons zijn opgelegd, enzovoort. En elk van deze beweringen zijn juist, begrijpelijk en onvermijdelijk, maar helaas ook veel, veel te weinig.
De sportfederaties, nationaal of internationaal, zijn geen politieke instellingen, maar leven van leden die zich er thuis voelen en die zich gesteund voelen bij het beoefenen van een hobby. Maar dat is precies wat er momenteel ontbreekt. De communicatie met de leden wordt tot een minimum beperkt. Nu zult u misschien zeggen: 'Als er nu niets te melden valt, dan kunnen we ook niets doen'. Maar dat is nu juist het punt!
Wat hebben de UMB, CEB en de nationale bonden 12 maanden nu eigenlijk gedaan, behalve gewezen op de bijzondere situatie van het federalisme of de ledenstructuur? Waar is de visie? Waar is het offensief? Zal alles weer goed komen na Corona, of hebben anderen ons ingehaald omdat we gewoon te slaperig waren?
Het kan zijn dat UMB een probleem heeft met Aziatische spelers. Het gebrek aan perspectief en een beschikbaar alternatief zal menig speler naar de PBA, de Aziatische proforganisatie drijven. Dat is meer dan begrijpelijk. Als ik geen opties zie, pak ik degene die in de buurt is. Alleen, hoe wil je deze spelers terugwinnen?
Zal de biljartsport grotendeels alleen in Europa door Europeanen en in Korea door Koreanen worden beoefend? Is dat de toekomst die ons te wachten staat?
Wat hebben we in 12 maanden gezien in het nationale of internationale biljart?
- Virtuele UMB toernooien
- De Duke Challenge
- Start van de competities in de federaties (4-6 speeldagen)
Maar ook:
- 5 PBA single toernooien (elk over 5 dagen)
- 6 speeldagen van de PBA team league (elk over 5 dagen)
- 2 kleine vrouwentoernooien van de Koreaanse UMB partner 5&6 Internationaal
- Sinds 6 weken elke week een Koreaans toernooi van 5&6 Internationaal
Nogmaals: de belangrijkste taak van een sportbond is er te zijn voor haar leden! Wat moet, of zou er dringend moeten gebeuren om de biljartsport, nationaal en internationaal, een toekomst te geven?
1. De ontwikkeling van een visie op de uiterlijke presentatie van de biljartsport
2. Communicatie, regelmatig (twee keer per maand): nieuws, vooruitzichten, projecten. Werving van sporters (biljarters) als UMB ambassadeurs
3. Radicale herstructurering van de World Cups. Het speelformat moet worden gehandhaafd (groepsfases, knock-out vanaf de ronde met zestien spelers), maar er moet een vast systeem worden gehanteerd (kwalificatie, sets naar 10 punten, vervolgens knock-out naar 12 punten, best van vijf sets, 30 seconden). Bijpassende kleding: polo (lange of kort mouwen), stoffen broek (kleur vrij te kiezen). Verplichte interviews na elke wedstrijd (duur: 1 minuut).
4. Licentiespeler bij de UMB. Via bepaalde criteria verwerft men een contract van twee of drie jaar.
5. Kwalificatietoernooien via de CEB (Challenge). Prijzengeld en UMB licenties als stimulans.
6. Professionele, externe presentatie: apps met resultaten, marketing van speelkleding, naamrechten voor World Cups (Mercedes Open of vergelijkbaar).
En nationaal:
- Overeenstemming over een uniform scorebordsysteem met online beschikbaarheid. Promotie door de federatie.
- Grand-Prix series met regionale kwalificatiegroepen over meerdere weken.
- Polo (lang of kort), stoffen broek (kleur vrij te kiezen)
- Duidelijke kwalificatiecriteria voor internationale toernooien.
- Systeem voor individuele en teamwedstrijden
Waar zijn de visioenen? Kan de biljartsport zich uit zijn lethargie bevrijden of zullen we over een half jaar tot de conclusie moeten komen: Hadden we de gedwongen Corona pauze maar beter benut!
Als je wil groeien, je wilt ontwikkelen en meer als een gerespecteerde sport wil worden gezien, dan moet je de leidende beginselen uit de marketing gebruiken. Een van hen is:
DE COLA MOET GOED SMAKEN VOOR DE KLANT, NIET VOOR DE FABRIKANT!
Begrijp me niet verkeerd, maar de klant is degene die het geheel financiert. Dat wil zeggen, de sponsor, de kijker of de streaming-abonnee, de tv-omroep enzovoort.
In de politiek hoor je wel eens het gezegde: 'Niets mag meer hetzelfde zijn.' Om vervolgens precies het tegenovergestelde te doen. Wij moeten de nationale en internationale biljartbonden de nodige intuïtie toewensen om 'nu' precies die veranderingen uit te werken die de biljartsport verder zullen ontwikkelen. Misschien moeten wij gewoon alles in twijfel trekken op de manier waarop het nu gaat!
Markus Schönhoff