Driebanden
Tijdens de World Cups zit ik uren, soms dagen naar Kozoom te kijken, en dat is genieten. Maar - ik zeg het met tegenzin - er is toch iets mis met de Grand Slams van het driebanden. Er ontbreekt iets. Niet aan de top van de piramide: de beste twaalf van de wereld zijn er altijd, net als de spelers die graag bij die top-12 willen gaan horen. Aan de basis is er ook geen probleem: de World Cups zijn populair bij een grote groep recreatieve spelers. Ze hebben niet de illusie dat ze ooit een hoofdtoernooi halen, en zien het als een leuke vakantie. Geen kwaad woord over de "biljart-toeristen"! Ze zijn een noodzakelijke schakel in de voedselketen.
Dus het probleem zit - u had het al geraden - in het midden.
Meedoen aan World Cup toernooien kost geld, veel geld. De kans dat je iets van je investeringen terugziet in de vorm van prijzengeld, is vrijwel nihil. Het is niet zo vreemd dat een groot deel van de goede (maar net niet wereldklasse) spelers het niet eens meer probeert. Ze schrijven niet meer in, hun plek op de wereldranking zal ze een zorg zijn. Hun prioriteit is het kampioenschap in eigen land, hun competitie, en wellicht spelen ze nog in een buitenlands team. In de World Cups heb je ze al tien of vijftien jaar niet meer gezien.
Hier zijn wat voorbeelden, lukraak gekozen. Zola Hansen, Knudsen, Haack-Sörensen, Carlsen, Andersen, Nelin. Eén klein Europees land (Denemarken), en je noemt al zo een half dozijn mannen op die 1.3 spelen, of (veel) beter. Vul het zelf maar aan, met namen uit Duitsland, Frankrijk, Nederland of België. We zijn die spelers kwijt.
Cataño, Salazar, Garcia, Lizarazo, Lopera, Diaz, Campiño. Allemaal Colombianen, stuk voor stuk heel sterke driebandenspelers. Sommigen zijn nog jong, en barsten van het talent. Ik zou er nog heel wat namen bij kunnen zetten: uit Equador, Mexico, Peru. We zijn die spelers kwijt.
Als we op de huidige voet verder gaan, dan zien we die Zuid-Amerikaanse talenten nooit meer spelen, in Hurghada, Guri of Luxor. Ook tientallen sterke spelers uit West-Europa komen nooit meer terug in de World Cups. Dat zou toch een slechte zaak zijn, zowel voor die spelers als voor de sport. Ik gooi er nog maar wat willekeurige namen tegenaan: Ly The Vinh, Philipoom, Burgman, Patino, Sang Um Pil, van Erp, Nilsson, Takeshima: dat zijn allemaal kerels die op een goeie dag 40 in 17 kunnen maken. Als je dat niveau hebt, dan kun je ook een hoofdtoernooi halen, dan kun je incidenteel van een geplaatste speler winnen. Dan ben je zo goed, dat het doodjammer is als er een World Cup wordt gespeeld, en je doet niet mee.
Hoe krijgen we althans enkele van die 1.3 en 1.5 spelers terug in het World Cup-circuit? We kunnen ze moeilijk het geld gaan geven, om naar een toernooi te reizen.
Nee, dat niet. Maar we kunnen zorgen dat ze het verdienen: in een satelliet toernooi.
- Stel: tot twee maanden vóór een World Cup mag iedere aangesloten federatie bij de UMB een aanvraag indienen om een satelliet toernooi te houden.
- De kosten van deelname aan een World Cup kunnen variëren, laten we zeggen van zo'n 1200 tot 2000 Euro. Vliegticket, hotel, inschrijving, verteringen. Vanuit West-Europa en naar Egypte / Turkije is de goedkoopste variant, vanuit Amerika en naar Korea / Vietnam de duurste.
- Cataño, Salazar en Campiño komen niet naar Azië, het is te duur. Maar ik ben ervan overtuigd dat ze 40 Euro zouden betalen om mee te doen aan een lokaal toernooi, met als eerste prijs: deelname aan de volgende World Cup, alles inbegrepen. Als er 50 Colombianen meedoen, dan is je satelliet toernooi vol. Neem maar van mij aan dat er alleen in Bogotá wel honderd spelers zijn, die dat gokje zouden wagen.
- Zo'n satelliet toernooi kun je ook organiseren in Seoul, of in Ho Chi Minh city, in Athene, New York, Izmir of in Antwerpen. Als er maar veertig mensen op af komen, dan gaat er één gelukkige winnaar naar de volgende World Cup. Vind vijf of zes nationale federaties die geïnteresseerd zijn in een satelliet, en het veld van de volgende World Cup wordt een stuk interessanter, en sterker. Misschien zijn er landen die jarenlang niet hebben meegedaan, waar de interesse voor het topdriebanden nieuw leven kan krijgen.
- De UMB zou überhaupt geen kosten hoeven maken, voor die satelliet toernooien. Ze reserveren een aantal plekken in het kwalificatie toernooi, meer niet. Satelliet winnaars worden ingedeeld alsof ze hebben ingeschreven: in de pppq, de ppq of de pq, afhankelijk van hun ranking. Het huidige systeem van invitatie, plaatsing en wildcards blijft gewoon zoals het is.
- In een K.O. systeem zou een satelliet toernooi kunnen worden gespeeld op twee tafels, in drie dagen. Je hoeft er geen zaal voor te huren, of tafels te plaatsen: het kan in een bestaande lokaliteit worden afgewerkt. De UMB kan een "format" aanbieden, maar zou dat ook aan de lokale organisatie kunnen overlaten.
De winnaars van deze satelliet toernooien zijn onvermijdelijk sterke spelers. Als je de beste bent in een groep van veertig Vietnamezen, Colombianen, Turken of Belgen, dan kun er wel wat van. Maar, los daarvan...
Al speel je 0.8 of 0.6, zou je voor 40 Euro het gokje niet willen wagen? Een ticket naar Guri, een hotel, en de kans om kwalificatiewedstrijden te spelen tegen Sung Won Choi of Murat Naci Coklu? Ik doe wel mee.
In Zuid Amerika wordt op hoog niveau driebanden gespeeld.
Burgman en van Erp: niet meer te bewonderen in de World Cups.