Driebanden
Onder supervisie van de Koreaanse biljart federatie werd afgelopen week in Seoul een toernooi gespeeld voor 60-plussers. een mooi initiatief, en ik was uiteraard vereerd met de uitnodiging. het was mijn eerste kennismaking met Korea, en ik zal deze week niet snel vergeten.
Over het toernooi zelf valt niet zoveel boeiends te vertellen, want het was een beetje teleurstellend. De grie grote namen op de lijst met geïnviteerde spelers (Ceulemans, Dielis en Bitalis) zegden alle drie af, om diverse redenen. In hun afwezigheid leek Tatsuo Arai uit Japan de favoriet, en hij won inderdaad.
Er waren twee deelnemers van het Amerikaanse continent: Roberto Rojas uit Mexico en Jaime Bedoya uit Colombia. Twee Europeanen: Paulo Andrade uit Portugal en ik. Van die vier haalde alleen Rojas de kwartfinales, waarin hij verloor van Arai.
De beste niet-Aziatische deelnemer was Mohsen Fouda uit Egypte, die gedeeld derde werd. De andere 27 spelers kwamen allemaal uit Korea of Japan.
Als de KBF dit toernooi opnieuw gaat organiseren in 2018 of 2019 (en ik zou dat toejuichen), dan kunnen ze ook eens denken aan spelers als Connesson (Fra), Theriaga (Por), Kühl (Ger), Habraken (Net), Hallon (USA), Laursen (Den), Lieberkind (Den), Menheer (Bel), Müller (Ger) en Stroobants (Bel). Het zijn niet meer dan suggesties, omdat deze spelers in het verleden goed hebben gepresteerd in World Cups. Er zijn ongetwijfeld andere namen te noemen, ik claim niet dat mijn lijstje compleet is.
Dit "World Legend" evenement werd gespeeld in een prachtig hotel / conferentieoord / megabibliotheek, op zes Koreaanse Min tafels met Gorina lakens en Diamond ballen, alles nagelnieuw. Ik ben de organisatie bijzonder erkentelijk, maar ik moet toch ook kritisch blijven. Als je 40 jaar meeloopt dan heb je deze fout al zo vaak zien maken: de lakens worden gelegd op de avond voor het toernooi begint. Het gevolg: super-glijdende tafels, en tegenvallende moyennes.
Om ieder misverstand te voorkomen: ik zeg niet dat de lage moyennes in Seoul de schuld zijn van Min, Gorina en Diamond. Er mankeert niets aan die producten. Geef die tafels een week, en het loopt als een zonnetje. Maar nieuwe rubbers en een laken waarop nog geen bal gerold heeft, zorgen voor een afslag die gewoon te moeilijk is voor de doorsnee biljarter. Ik zal een stapje verder gaan: ook topspelers kunnen niet aan 80 % van hun gangbare moyenne komen, als het zo loopt. Het was niet "nieuw" in Paju Book City, het was krankjorum. Het was Holiday on Ice, en de ballen zwalkten over tafel als een dronken Ier op St. Paddy's Day.
Alle kennis die je hebt over diamond systemen kan meteen het raam uit, want een losband die je uitrekent is 20 punten mis. Een natuurlijke rondspeelbal wordt een onnatuurlijke intrekker, een driehoek wordt een gokstoot. Een moeilijke aanvangsstoot is eigenlijk meteen onmaakbaar. Hoe controleer je je speelbal wanneer die gewoon weigert om te rollen, en alleen maar glijdt en glijdt?
Twee extra opmerkingen: 1) Tafels en lakens zijn dan wel nieuw, maar daarom nog niet snel. Pas als ze normaal ingespeeld zijn krijgen ze hun natuurlijke snelheid. 2) De ballen liggen onnatuurlijk vaak "onder" de band als ze stilliggen. Dat maakt iedere positie nog iets moeilijker.
Ik realiseer me heel goed dat organisatoren vaak kampen met een logistiek en financieel probleem. Neem bijvoorbeeld het WK van 2015 in Bordeaux (Gabriels tafels, ook met Gorina lakens), waar op de eerste dag de condities vergelijkbaar waren met die in Seoul. Je kunt moeilijk zeggen: "Laten we het Palais des Congres drie dagen eerder afhuren, en er de tafels alvast neerzetten."Of: "We bouwen de tafels ergens anders op, spelen ze in, breken ze weer af en bouwen ze weer op in de speelzaal." Dat is allemaal niet te doen, veel te duur.
In World Cups zijn de pppq, de ppq en de pq een soort natuurlijke oplossing voor dit probleem. De spelers in de vroege kwalificatierondes doen het voorbereidende werk op maandag en dinsdag, zodat de topspelers op vrijdag en zaterdag kunnen schitteren op ingespeeld materiaal. Ik weet hoe frustrerend moeilijk die mensen het hebben, vroeg in de week, maar met die situatie kan ik wel vrede hebben. Het ligt anders als er geen veld van 128 spelers is, als er geen maandag is en geen dinsdag. Je bewijst de spelers geen dienst, en ook de sport niet, met een hoofdtoernooi onder onmogelijke omstandigheden. "Sorry Usain, de sintelbaan is nog bevroren. Maar de anderen hebben daar ook moeite mee, moet je maar denken."
Ik wil organisatoren van harte aanbevelen om zo vroeg mogelijk in gesprek te gaan met de leveranciers van het materiaal. Niet alleen hebben de leidende merken in tafels, lakens en ballen een schat aan kennis in huis, ze zijn ook belanghebbenden, ze willen méér dan alleen iets verkopen of verhuren. Een succesvol evenement is hun visitekaartje, en ze zullen zich inspannen om dat waar te maken. Goede moyennes zijn een cruciaal element in dat succes. Voor spelers, toeschouwers, en de handel.