Wat moeten we leren zeggen: "축하 해요", of "tebrikler"?

Om de paar jaar kijk ik eens  met extra aandacht naar de UMB world ranking, om te zien welke kant het allemaal opgaat. Welke landen, welke confederaties worden sterker, waar is er een teruggang? Ook zonder iets na te kijken weten we allemaal wel dat Zuid-Korea en Vietnam in opmars zijn, maar dat de meeste World Cup toernooien nog steeds worden gewonnen door spelers uit West-Europa. Heffen die twee feiten elkaar op, of is er wel degelijk een trend? De uitkomsten van mijn avondje research zullen menigeen toch verbazen. 

Om de sterkte van een land te kunnen benoemen, heb ik 8 punten toegekend aan de nummer 1 van de wereld. De nummers 2 en 3 krijgen 7 punten, de nrs. 4-8 krijgen er 6. Plek  9-16 is 5 punten waard, 17-32 levert 3 punten op, 33-64 geeft 2 punten en 65-128 uiteraard 1 punt.   

Je kunt wel wat aanmerkingen hebben op die formule, en er is een goede kans dat ik het dan met je eens ben. Een land met negen biljart-toeristen die aan alle World Cups meedoen zonder ooit een partij te winnen, kan theoretisch hoger eindigen dan het thuisland van de beste speler ter wereld.  

Daar is, zolang spelers van 0.7 en minder de top 128 van de wereldranglijst kunnen halen, helaas niet veel aan te doen. Hoe meer (goede) spelers er meedoen aan World Cups, hoe eerlijker de lijst wordt, en hoe meer representatief. In een ideale wereld zou het er niet toe doen "waar je woont", en alleen "hoe sterk je speelt" zou tellen. Die situatie bereiken we nooit, we kunnen er hooguit naar blijven streven. Toch, al is het maar een benadering,  laat mijn puntensysteem vrij goed zien welke ontwikkeling het mondiale driebanden doormaakt.

Dit was de situatie in Mei 2011, vijf jaar geleden:    

2011 world ranking - per land
rang	land	pts	spelers
1	Z. Korea	33	13
2	België	26	7
3	Spanje	20	9
4	Nederland	20	8
5	Turkije	20	8
6	Japan	11	6
7	Frankrijk	11	5
8	Zweden	11	3
9	Griekenland	10	3
10	Colombia	8	6
11	Oostenrijk	8	5
12	Peru	7	4
13	Egypte	7	4
14	Vietnam	7	3
15	Ecuador	7	2

 

- Niet verrassend, de dominante plekken van Korea en België. Traditionele CEB-bolwerken als Frankrijk, Nederland, Oostenrijk en Spanje zijn hoog geklasseerd. West Europa (dus exclusief Turkije en Griekenland) is vertegenwoordigd met maar liefst 37 spelers in deze top-15, ondanks het ontbreken van Duitsland en Denemarken. Met de beide Mediterrane landen erbij komt het totaal aantal spelers zelfs op 48.  

- Azië heeft  22 spelers bij de beste 128, Pan Amerika 12, Afrika (toen nog niet een zelfstandige confederatie) 4.   

- Nederland heeft 20 punten, maar daarvan komen er 8 op rekening van de (toenmalige) nummer 1 van de wereld, Dick Jaspers. Daaruit blijkt wel dat de andere zeven niet erg hoog op de lijst stonden. 

Dit is hetzelfde schema, maar gemaakt in April 2016:

 

2016 world ranking - per land
rang	Land	pts	spelers
1	Turkije	38	20
2	Z. Korea	38	15
3	Vietnam	22	9
4	België	22	4
5	Egypte	21	9
6	Nederland	13	6
7	Spanje	12	5
8	Japan	10	8
9	Zweden	10	3
10	Colombia	9	5
11	Griekenland	9	5
12	Frankrijk	7	2
13	USA	6	3
14	Peru	6	3
15	Italie	6	1

 

- Het totaal voor West Europa is veranderd van 37 in 21, een daling van 43 %. Nog altijd geen Duitsers of Denen op de lijst, en aanzienlijk minder Belgen, Fransen, Spanjaarden en Oostenrijkers.

- Azië heeft nu 32 spelers, een toename van 45 %. Die winst komt overigens meer uit Vietnam dan uit Korea. Pan America heeft 11 spelers bij de beste 128, Afrika heeft er 9. Wat een enorme sprong voorwaarts voor Egypte! Natuurlijk, ze hadden twee World Cup toernooien in hun achtertuin en dat helpt. Maar ook de gemiddeldes van hun spelers zijn fors omhooggegaan.  

En dan hebben we de belangrijkste ontwikkeling in het internationale driebanden in de laatste vijf jaar nog niet eens genoemd: de opkomst van Turkije. In 2011 hadden ze 8 spelers in de top-128, nu zijn het er 20. De vier Koningen uit het deck (Tayfun Tasdemir, Murat Naci Coklu, Lütfi Cenet en Adnan Yüksel) spelen onverminderd sterk, twee van hen - TT en MNC - hebben zelfs een World Cup gewonnen. Sayginer heeft een comeback gemaakt (staat nu 28e), en ik zie hem nog wel wat plekjes klimmen. Maar wat het meeste indruk maakt, is de kracht van die nieuwe generatie Turkse spelers.  Murat Tüzül, Tolgahan Kiraz, Ahmet Alp, Can Capak, Ahmet Bayatli, Birol Uymaz, Gokhan Salman, Hakan Incekara, Emrullah Basegmez, Mehmet Gören, Bulent Özdemir, Gungor Bastunali, Savas Bulut, Ali Kemal Gunaydin, die mannen kunnen er echt iets van.  

De hele wereld leert  "tebrikler" (gefeliciteerd) te zeggen, want Turkse spelers winnen vaker wedstrijden dan ze ooit gedaan hebben. En pas op, veel van die spelers zijn dertigers, dus die worden nog een stuk sterker in de komende tien jaar.   

Ik weet het: die Italiaan, de Spanjaard, die Hollander en de Zweed kunnen van iedereen winnen. Caudron, Forthomme , Leppens en Merckx zijn - in mijn ogen -  nog steeds het sterkste viertal ter wereld.  Maar laten we het toch maar toegeven: de twee huidige supermachten in het driebanden zijn Turkije en Zuid-Korea.