Driebanden
De "November Nine" , zo worden elk jaar de negen pokerspelers genoemd die zich plaatsen voor de finale van het WSOP, het wereldkampioenschap. Wie in dat toernooi als negende eindigt, neemt exact 1 miljoen dollar mee naar huis.
Wie zijn de November Nine van het driebanden? Ons WK telt 48 deelnemers, maar ik heb mezelf opgedragen om in dit artikel niet meer dan negen spelers te noemen als kanshebber voor "Bordeaux 2016". Het is zeker niet onmogelijk dat één van de andere 39 de titel pakt, en in dat geval nodig ik iedereen uit om mij van harte uit te lachen.
Ik begin maar eens met De Onvermijdelijken.
Je kunt niet om Blomdahl, Caudron en Jaspers heen. Misschien hebben ze de grote vorm niet, misschien hebben ze vorige week in de eerste ronde verloren, of hun hele seizoen is nog niet groots geweest. Zegt allemaal niets: als ze deelnemer zijn aan een toernooi, dan kunnen ze het winnen. Caudron en Jaspers steken overal bovenuit met hun gemiddelde, ze spelen week in, week uit boven de 2.000. Dick had weer het hoogste moyenne in La Baule (2.3), Fred staat zelfs in de Belgische competitie algemeen op 2.3. Ze hebben gewoon minder beurten nodig voor 40 punten dan de rest van de wereld. DJ en FC hebben met z'n tweetjes dubbel zoveel absolute toppartijen (boven 4.000) geproduceerd als de overige 46 deelnemers aan dit WK samen. Blomdahl's competitie- en toernooimoyennes zijn onder de 2.000 gezakt, hij speelt vrij constant 1.8 en een beetje de laatste jaren. Maar hij kan als geen ander pieken op het juiste moment, zoals hij vorig jaar in Bordeaux op onvergetelijke wijze liet zien. Alle drie zijn ze zware kandidaten voor de wereldtitel van 2016.
Mijn tweede groep: De Zware Jongens.
Dit zijn ze: Merckx, Sanchez en Zanetti. Waarom? Omdat ze het bewezen hebben. Twee keer eerder werd Merckx wereldkampioen, twee keer Zanetti, drie keer Sanchez. Ik geniet enorm van Dong Koong Kang, Jae Ho Cho, Jung Han Heo, de Ma's, Nguyen's en diverse andere spelers uit Azië, maar voor mijn gevoel zijn ze er nog niet helemaal aan toe om een loodzwaar evenement als het WK te doorstaan. Ze hebben die ene mindere dag, die ene mindere partij, of die twee onnodige fouten in een kwartfinale. Als je in de eindfase van zo'n toernooi tegen EM, DS of MZ speelt, en je maakt vroeg in de wedstrijd een paar onschuldige foutjes in je defensie, dan staat het prompt 4 - 21 in 6. Ze walsen meteen over je heen. Alle drie hebben ze killer-instinct bij de vleet, en als het 38-38 staat op de namiddag van 19 November, dan kunnen ze nog steeds helder nadenken en recht afstoten.
Derde groep: de Dark Horses.
Mijn eerste keus is misschien niet eens verrassend: Murat Naci Coklu. Hij heeft net zijn tweede World Cup gewonnen, hij barst van het vertrouwen en zijn spel is technisch ijzersterk. Zijn zelfdiscipline is één van zijn grootste wapens: hij verkwist geen energie aan dingen die hij niet (meer) kan veranderen. Draait de bal er miraculeus net omheen, dan gaat Murat gewoon naar de stoel. Geen theater, geen gezucht of gesteun, dat is alleen maar contra-productief. Zitten, en scherp zijn voor de volgende beurt.
De volgende kandidaat: Jeremy Bury. De Fransman kroop door het oog van de naald in de kwalificaties in New York, maar daarna speelde hij de pannen van het dak op de slotdagen, met overwinningen op Jaspers en Caudron. Hij deed het nog eens dunnetjes over met de World Cup winst in Guri, en nu mag hij zich echt wel een wereldtopper noemen. Bury's kracht: geen fouten maken. Hij zal het publiek niet op de banken krijgen, maar hij maakt alles wat een beetje maakbaar is. En mentaal is hij nu sterk: hij durft grote toernooien te winnen.
Derde "dark horse": Eddy Leppens. Waarom Eddy, die maar 29e staat op de wereldranking? Omdat hij meer in huis heeft dan die ranking doet vermoeden. Eddy heeft al toernooien gespeeld met 1.8 en hoger, en hij nu is een meer volwassen driebandenspeler dan de Leppens die in 2010 in Sluiskil de WK-finale verloor van Dani. Hij speelde voortreffelijk in Bordeaux 2015, maar werd eruit gekegeld door een serie van 19 uit de keu van Sameh Sidhom. Als Eddy eens een keer wat minder pech heeft, kan hij opnieuw heel ver komen.
Misschien krijgen we een wat beter idee over de vorm van de topspelers, tijdens de LG Cup in Seoul. (Waarom is Jaspers daar niet uitgenodigd? Hij stond vorig jaar in de finale!). De sterke Koreanen, Tran, Sidhom, Piedrabuena, Blomdahl en Caudron spelen om een grote prijzenpot, van 8-11 November. Beantwoord deze vraag eens voor me (ik durf het zelf niet te zeggen): zouden de topspelers liever "Seoul" winnen, de LG Cup en 60.000 Euro, of "Bordeaux", de wereldtitel en 10.000?