1986'da Werner Bayer, 3 bant sporunu profesyonelleştirmek için büyük çaba harcadığında, onu güldürdüm. Ceulemans yıllarca kupa ve çiçekle ödüllendirdikten sonra nihayet biraz para için oynayacaktı. En iyisi de artık dumanlı mahzenlerde birbirleriyle rekabet etmeyecekler, bunun yerine lüks oteller ve TV kameraları olan mekanlarda oynayacaklardı. 

Bir yerde mavi çuhada oynandığını görürseniz burda profesyonellerin oynadığı anlamına geliyordu ve oyuncular şık kıyafetler giyer, davranışları ile örnek teşkil ederlerdi. Maç esnasında bir içki veya sigara içmek yasaktı. Maçtan sonra rakipler el sıkışıp basın toplantıları yapılırdı. Üç bant sporu artık kumarbazların veya dolandırıcıların oynadığı bir spor değildi. Centilmen sporu haline gelmişti. Bayer'in yapmaya çalıştığı şey çok güzeldi, o zaman çıtayı çok yükseğe çıkardığının farkına varmamıştım. 

UMB, BWA tarafından tehdit edildi. Tekellerini kaybettiler, kendilerini kafalanmış gibi hissettiler: dünyadaki en iyi oyuncular yeni gelenlerin ligine katılmaya karar verdi. Takip eden yıllarda amatör organizasyon geri döndü. Oyuncular ve hatta hakemler askıya alındı, para cezaları verildi, yüksek maliyetli yasal savaşlar başgösterdi. 2003 yılında BWA fonlarını tükettiği için çöktü. Çok daha eski, daha büyük, daha zengin ve daha köklü UMB, savaşı kazanmıştı. 

O yıllarda UMB'den nefret etmiştim. Benim gözümde onlar dinazorlardı.  Eski, tamamen amatör ve katı bir şekilde muhafazakarlar, sporun geleceği ve üst düzey oyuncuların kariyeri ile ilgilenmiyor bunun yerine bireysel ayrıcalıklarına ve iktidar konumlarına odaklanıyorlardı. Geriye bakınca, o analizde %75 haklıydım galiba. %25 ise, BWA çok hırslıydı. Yenilikler tekdüze hale geldikten sonra, TV kanallarının ilgisi de azaldı. 50.000 dolarlık birincilik ödülünü karşılayacak sponsorlar bulmak zordu. Paris'teki Stade de Coubertin'de veya Berlin'deki Kempinsky Hotel'de turnuvalara ev sahipliği yapmak çok pahallıydı. Çıta çok yüksekti, BWA doksanlı yılların ağırlığını atamadı ve 2003'te pes etti. 

BWA'nın Dünya Kupası formülü daha sonra UMB'nin çok işine yaradı. Miktarlar küçültüldü ve pazara uyarlandı. Kempinsky Oteli, Türkiye ve Mısır'daki tatil yerleri ile değiştirildi, para ödülü düştü ve kalifikasyon turları oynayan "bilardo turistleri" bütçenin dengelenmesine yardımcı oldu. Eski formül daha çekici idi. Ancak yenisinin sürdürülebilir olduğu kanıtlandı. 

Şimdi 2019 yılındayız. Kore'de yeni bir oluşum, profesyonel lig yapmaya başlayacak. En iyi oyuncular katılacak ve UMB tarafından askıya alınacaklar. İki durum karşılaştırılabilir mi? Bu, kendini tekrar eden bir tarih olgusu mu? UMB'den tekrar nefret mi edeceğim? Üç sorumun cevapları: bir dereceye kadar, hayır ve hayır. Açık benzerlikleri bir kenara bırakın, işte size önemli farklılıklar:

1986'da UMB gerçekten sert, amatör ve muhafazakar olmaktan suçluydu. 2019'da UMB'nin gurur duyulacak bir rekoru var. İrade ve yenilikçilik yeteneğini göstermiştir. Ürünlerini geliştirdiler, istikrar yarattılar ve özellikle 2018 yılında oyuncuların ceplerine çok daha fazla para girmesini sağladılar. 

1986 yılında UMB ile çatışmış oyuncuların kaybedecek hiçbir şeyi yoktu. Yeni bir dünyaya adım atmışlar ve biraz para kazanmayı ummuşlardı. Vazgeçtikleri tek şeyler çiçekler ve bir madalyaydı. Bugün en iyi oyuncuların UMB güvenliği ve geliri var. Tüm dünyadaki gençlere bir mesaj vermek gerekirse; "Yeterince iyiyseniz, profesyonel bir bilardo oyuncusu olabilirsiniz. İhtiyacınız olan şey 1600 civarı iyi bir ortalama, siyah pantolon, beyaz bir gömlek ve güçlü bir karakter. UMB kusurlu da olsa, bilardocuların evidir. Başımızın üstündeki çatıya ihtiyacımız var. 

Sponsorlar gelir ve gider. Bugün, büyük bir Kore işi bilardodan etkilenebilir ve işe ortak olmak isteyebilir. Ama istediği olmazsa, bilardo yerine baseball sporuna sponsor olmak isteyebilir. Ne yapacaksınız? Samsung'u mahkemeye mi vereceksiniz? Bol şanslar. 

Bunun nasıl sonuçlanacağını bilmiyorum. Ne kadar hırs var, ne kadar sağduyulu? Açıkçası, bu bilardo için iyi bir haber değil. 

İki prosefyonel oluşum ile karşılaşırsak, ilk ikideki iki insan Caudron ve Jaspers, belki bir daha Belçika veya Hollanda şampiyonu olamayacaklar ya da Dünya Kupası kazanamayacaklar.

Buna kalbim kırıldı işte.

Bert Van Manen'in makale tercümesidir.